Tuesday, May 8, 2007

Yolculuktan

'Ebediyen 'Elveda' i.. Hayatımdan gidenlerin hepsini ruhumdan da gönderiyorum i.. Bir bağ, bir irtibat, bir anımsatıcı olmayacak hale geçerek kurtuluyorum. Zihin ve gönül yorgunluklarıma, uykusuz gecelerime, iç sıkıntılarıma elveda diyorum. Bir kez daha büyüdüm, bir kez daha öğretileri sepetime koydum, başımı ileri çevirip yola koyuldum. '
Bunları yazabilecek kıvamlara gelmek kolay olmuyor. İçindekileri bir iki günde öğütemiyorsun. Kendini sorguluyorsun, kimseleri değil; kendini kabahatli buluyorsun. 'Karşındaki' gibi algıladıklarının, yaşananlarda sadece rol verilenler olduğunu düşünüyorsun. 'Asıl olan hikaye' diyip, hikayenin hatta romanın kendin olduğunu özümsüyorsun ve iç huzurunun yenilenişine vesile oluyorsun. İçinde burukluk kalmadan, kızgınlık, hiddet ve şiddet güruhlarını benliğinden atarak, tüm insani erdemlere yaklaşma çabalarıyla pür muhabbete dönüşüyorsun. Yaşamının yeni bir boyutuna, yep yeni ve daha güzel bir insan olarak geçiyorsun. Ve diyorsun ki;'teşekkürler; geçmiş zamanda rol dağıtılmışlara’.

Fatma İrem KONYALIOĞLU; 08.05.2007